Wygłos (czyli ostatnia głoska wyrazu) jest w języku polskim w wymowie scenicznej zawsze

bezdźwięczny. Dźwięczność jest zależna od udziału (przymknięcia i drgania) strun głosowych w wymowie, mają ją wszystkie samogłoski i część spółgłosek. Większość z tych ostatnich ma swoje "bezdźwięczne odpowiedniki":

dźwięczne	b	w	d	z	dz	ż	dż	ź	dź	k
bezdźwięczne	p	f	t	s	c	sz	cz	ś	ć	g

Jeśli któraś z powyższych spółgłosek pojawi się na końcu wyrazu, wtedy w wymowie scenicznej powinna zamienić się w odpowiadającą jej spółgłoskę bezdźwięczną, stąd [chlep] i [chleba].

Niewymienione w tabeli spółgłoski [l, ł. m, n, ń, r] nie posiadają bezdźwięcznej pary, pozostają dźwięczne. Spółgłoska [ch] jest obecnie zawsze bezdźwięczna.

Niestety w połączeniach międzywyrazowych zasady te obowiązują nie w pełni :).

W wielkim uproszczeniu prawidła mówią tak:

spółgłoska w wygłosie + spółgłoska w nagłosie = wygłos taki jak nagłos drugiego wyrazu

np. wós popsuty / wóz drewniany

spółgłoska w wygłosie + samogłoska lub [m, n, ń, l, ł, r] = wygłos bezdźwięczny

np. ogrót matki, wąsz afrykański.

Co może nam pomóc?

Prawidła poprawnej wymowy polskiej, oprac. Z. Klemensiewicz, Kraków 1988.