Dlaczego zaczynamy pracę od samogłosek, czyli krótko o samogłoskach w śpiewie

Samogłoski są głównym tworzywem śpiewu, ponieważ akustycznie są dźwiękami, które
można dowolnie przedłużać i zmieniać ich wysokość. Zatem to właśnie ruch narządów artykulacyjnych podczas wypowiadania samogłosek kształtuje dźwięk i decyduje o jego prawidłowości, daje mu siłę, nośność i blask. Istotne dal tworzenia samogłosek ruchy podniebienia miękkiego, języka i obniżania żuchwy mają wpływ na jakość dźwięku. Ruchy żuchwy są ściśle powiązane z ruchem krtani, której obniżenie i rozluźnienie jest kluczowe dla pięknej emisji. Podobnie bezpośrednie połączenie z krtanią ma język. Zmiany położenia języka wpływają również na rezonans. Konieczne zatem jest uspokojenie obsady języka, przy jednoczesnej ruchliwości jego części przedniej. Zmienność układów warg podczas śpiewu także jest pożądana cechą, ruchliwość miękkich warg pozwala plastycznie przybliżyć dykcję i pozycję głosu. Dbałość o prawidłową samogłoskę pozwala więc uniknąć podstawowych błędów wokalnych, jak również wpływa na cechy pozornie z nią nie związane, jak praca przepony.

Jako element muzyczny języka samogłoski wywierają największy wpływ na prozodię tekstu, stając się niezwykle ekspresyjnym środkiem wyrazu. Poprzez nadanie konkretnej intonacji (ściśle powiązanej z samogłoskami) nadawca może zupełnie zmieniać sens wypowiedzi. W znaczący sposób wpływają na zachowanie zrozumiałości i odczytanie struktury wyrazu (bez wyrazistych samogłosek nie ma wyraźnej wymowy). Samogłoska może posłużyć do nadania postaci cech charakterystycznych, np., pochylanie samogłosek powoduje stylizację gwarową. Samogłoski stanowią również tzw. gest foniczny, np. ach- dla wyrażenia zachwytu, ooo- zdziwienia.