Samogłoska a barwa głosu

Dzięki zróżnicowaniu barwowemu, wynikającemu z różnorodności powstających w jamie
ustnej rezonatorów, samogłoski wykorzystywane są do korektury głosu. Samogłoski jasne [i, y, e] wyzwalają rezonans głowy. Ciemne [o, u] sprzyjają uruchomieniu rezonatora piersi. Samogłoska [a] sytuuje się pomiędzy tymi grupami. Oczywistym jest stwierdzenie, że samogłoski, które mają służyć poprawie emisji, muszą być wymawiane prawidłowo, z zachowaniem swych cech dystynktywnych. Osiągnięcie prawidłowej techniki mowy z uwzględnieniem potrzeb wokalnych musi oznaczać nie tylko usprawnienie narządów mownych, przesunięcie artykulacji do przodu, zwiększenie dźwięczności (czyli wzbogacenie artykulacji o wysokie formanty), wykorzystanie walorów głosek, ale przede wszystkim powiązanie mechaniki artykulacyjnej z podparciem oddechowym.

Kierując się prawidłową artykulacją samogłosek zyskujemy następujące walory brzmieniowe:

[i] –ze względu na najwyższe ustawienie krtani oraz najwyższy i najbliższy układ języka najskuteczniej przybliża pozycję głosu, jednocześnie uruchamiając rezonans głowy; warto zwrócić uwagę, że wyłączne posługiwanie się tą samogłoską może doprowadzić do zacisku gardła;

[e] – z uwagi na podobieństwo z [e] posiada podobne znaczenie, ale większy wolumen; pozwala uniknąć zacisku gardła;

[a] – sprzyja uzyskaniu przestrzenności jamy ustnej dzięki najniższemu układowi języka opuszczenie żuchwy, jednakże stwarza niebezpieczeństwo utraty wysokiej pozycji i rezonansu głowy;

[o] – najsilniej wpływa na wolumen i pełnię głosu, nadaje także okrągłość;

[u] – rozluźnia gardło dzięki najniższemu położeniu krtani, pobudza rezonans piersi, nadaje ciemną barwę.